दूर मनोर्‍यात

स्वप्ननगरच्या सुंदर माझ्या, राजस राजकुमाराअपार माझ्या काळोखाला दिलास जीवनतारा सुंदर आता झाली धरती, सुंदर नभ हे वरतीवैराणावर उधळीत आला श्रावण सुंदर मोती मनात माझ्या मोरपीसांचा फुलला रंग पिसारारात्र एक मी अथांग होते नव्हता दीप उशाला जागही नव्हती, नीजही नव्हती, नव्हता अर्थ कशालाहारपलेल्या या नौकेला गवसे आज किनारा – कुसुमाग्रज

जाता जाता गाईन मीगाता गाता जाईन मीगेल्यावरही या गगनातीलगीतांमधुनी राहीन मी माझे जगणे होते गाणेकधी मनाचे कधी जनाचेकधी घनाशय कधी निराशयकेवळ नाद तराणे आलापींची संथ सुरावळवा रागांचा संकर गोंधळकधी आर्तता काळजातलीकेव्हा फक्त बहाणे राईमधले राजस कूजनकधी स्मशानामधले क्रंदनअजणातेचे अरण्य केव्हाकेव्हा शब्द शहाणे जमले अथवा जमले नाहीखेद खंत ना उरले काहीअदृष्यातील आदेशांचेओझे फक्त वाहणे – कुसुमाग्रज

एकदा ऐकले काहींसें असेंअसीम अनंत विश्वाचे रणत्यात हा पृथ्वीचा इवला कण त्यांतला आशिया भारत त्यांतछोट्याशा शहरीं छोट्या घरांत घेऊन आडोसा कोणी ‘मी’ वसेंक्षुद्रता अहो ही अफाट असें!भिंतीच्या त्रिकोनी जळ्मट जाळीबांधून राहती कीटक कोळी तैशीच सारी ही संसाररीतीआणिक तरीही अहंता किती?परंतु वाटलें खरें का सारें?क्षुद्र या देहांत जाणीव आहेजिच्यात जगाची राणीव राहे! कांचेच्या गोलांत बारीक तातओतीत…

आवडतो मज अफाट सागर अथांग पाणी निळेनिळ्याजांभळ्या जळात केशर सायंकाळी मिळे फेसफुलांचे सफ़ेद शिंपित वाटेवरती सडेहजार लाटा नाचत येती गात किनार्‍याकडे मऊ मऊ रेतीत कधी मी खेळ खेळतो कितीदंगल दर्यावर करणार्‍या वार्‍याच्या संगती संथ सावळी दिसती केव्हा क्षितिजावर गलबतेदेश दूरचे बघावयाला जावेसे वाटते तुफान केव्हा भांडत येते सागरही गर्जतोत्या वेळी मी चतुरपणाने दूर जरा राहतो…