डाव

वादळला हा जीवनसागर – अवसेची रातपाण्यावर खळबळा लोळतो रुसलेला वात भांबावुनी आभ्रांच्या गर्दित गुदमरल्या तारासुडाने तडतडा फाडतो उभे शीड वारा पिंजुनिया आयाळ गर्जती लाटा भवतालीप्रचंड भिंगापरी फुटते जळ आदळुनी खाली प्रवासास गल्बते आपुली अशा काळरात्रीवावटळीतिल पिसांप्रमाणे हेलावत जाती परन्तु अन्धारात चकाके बघा बंदरातस्तम्भावरचा प्रकाश हिरवा तेजस्वी शांत किरणांचा उघडून पिसारा देवदूत कोणीकाळोखावर खोदित बसला तेजाची…

एकदा ऐकले काहींसें असेंअसीम अनंत विश्वाचे रणत्यात हा पृथ्वीचा इवला कण त्यांतला आशिया भारत त्यांतछोट्याशा शहरीं छोट्या घरांत घेऊन आडोसा कोणी ‘मी’ वसेंक्षुद्रता अहो ही अफाट असें!भिंतीच्या त्रिकोनी जळ्मट जाळीबांधून राहती कीटक कोळी तैशीच सारी ही संसाररीतीआणिक तरीही अहंता किती?परंतु वाटलें खरें का सारें?क्षुद्र या देहांत जाणीव आहेजिच्यात जगाची राणीव राहे! कांचेच्या गोलांत बारीक तातओतीत…

स्वप्ननगरच्या सुंदर माझ्या, राजस राजकुमाराअपार माझ्या काळोखाला दिलास जीवनतारा सुंदर आता झाली धरती, सुंदर नभ हे वरतीवैराणावर उधळीत आला श्रावण सुंदर मोती मनात माझ्या मोरपीसांचा फुलला रंग पिसारारात्र एक मी अथांग होते नव्हता दीप उशाला जागही नव्हती, नीजही नव्हती, नव्हता अर्थ कशालाहारपलेल्या या नौकेला गवसे आज किनारा – कुसुमाग्रज

आवडतो मज अफाट सागर अथांग पाणी निळेनिळ्याजांभळ्या जळात केशर सायंकाळी मिळे फेसफुलांचे सफ़ेद शिंपित वाटेवरती सडेहजार लाटा नाचत येती गात किनार्‍याकडे मऊ मऊ रेतीत कधी मी खेळ खेळतो कितीदंगल दर्यावर करणार्‍या वार्‍याच्या संगती संथ सावळी दिसती केव्हा क्षितिजावर गलबतेदेश दूरचे बघावयाला जावेसे वाटते तुफान केव्हा भांडत येते सागरही गर्जतोत्या वेळी मी चतुरपणाने दूर जरा राहतो…