माझे जगणे होते गाणे 

तिन्ही सांजच्या धुक्यातकिती कळशी घेऊनकुंकाउ कापली भरूनगेलीस तू वाट पाहून माझेशेवाळलेले डोळेपाय भयभीत वाले नदीकडेतेथे काळे तुझा डावघाट पदे घाटावररेषा कुंकवाच्या चार पाण्यावरी – कुसुमाग्रज

गर्दीत बाणासम ती घुसोनिचाले, ऊरेना लव देहभानदोन्ही करांनी कवटाळूनीयावक्ष:स्थळी बालक ते लहान लज्जा न, संकोच नसे, न भीतीहो दहन ते स्त्रीपण संगरातआता ऊरे जीवनसूत्र एकगुंतोनी राहे मन मात्र त्यात बाजार येथे जमला बळींचातेथेही जागा धनिकांस आधीआधार अश्रूसही दौलतीचादारिद्र्य दु:खा दुसरी उपाधी चिंध्या शरीरावरी सावरोनीराहे जमावात जरा उभी तीकोणी पहावे अथवा पुसावे?एकाच शापातून सर्व जाती निर्धार…

घनदाट अरण्यांमधुनीबेफाम दौडतो स्वार अवसेच्या राक्षस रात्रसाचला नाभी अंधार स्तब्धात नाडिती टापाखणखणत खडकावरती निद्राला तरूंच्या रांगाभयचकित होऊनि बघती गतिधुंद धावतो स्वारजखमांची नव्हती जण दुरांतील दीपांसाठीनजरेत साठले प्राण मंझिल अखेरी आलेतो स्फटिकचिरांचा वाडा पाठीवर नव्हता स्वारथांबला अकेला घोडा – कुसुमाग्रज

स्वप्ननगरच्या सुंदर माझ्या, राजस राजकुमाराअपार माझ्या काळोखाला दिलास जीवनतारा सुंदर आता झाली धरती, सुंदर नभ हे वरतीवैराणावर उधळीत आला श्रावण सुंदर मोती मनात माझ्या मोरपीसांचा फुलला रंग पिसारारात्र एक मी अथांग होते नव्हता दीप उशाला जागही नव्हती, नीजही नव्हती, नव्हता अर्थ कशालाहारपलेल्या या नौकेला गवसे आज किनारा – कुसुमाग्रज