गर्दीत बाणासम ती घुसोनिचाले, ऊरेना लव देहभानदोन्ही करांनी कवटाळूनीयावक्ष:स्थळी बालक ते लहान लज्जा न, संकोच नसे, न भीतीहो दहन ते स्त्रीपण संगरातआता ऊरे जीवनसूत्र एकगुंतोनी राहे मन मात्र त्यात बाजार येथे जमला बळींचातेथेही जागा धनिकांस आधीआधार अश्रूसही दौलतीचादारिद्र्य दु:खा दुसरी उपाधी चिंध्या शरीरावरी सावरोनीराहे जमावात जरा उभी तीकोणी पहावे अथवा पुसावे?एकाच शापातून सर्व जाती निर्धार…
तिन्ही सांजच्या धुक्यातकिती कळशी घेऊनकुंकाउ कापली भरूनगेलीस तू वाट पाहून माझेशेवाळलेले डोळेपाय भयभीत वाले नदीकडेतेथे काळे तुझा डावघाट पदे घाटावररेषा कुंकवाच्या चार पाण्यावरी – कुसुमाग्रज
जाता जाता गाईन मीगाता गाता जाईन मीगेल्यावरही या गगनातीलगीतांमधुनी राहीन मी माझे जगणे होते गाणेकधी मनाचे कधी जनाचेकधी घनाशय कधी निराशयकेवळ नाद तराणे आलापींची संथ सुरावळवा रागांचा संकर गोंधळकधी आर्तता काळजातलीकेव्हा फक्त बहाणे राईमधले राजस कूजनकधी स्मशानामधले क्रंदनअजणातेचे अरण्य केव्हाकेव्हा शब्द शहाणे जमले अथवा जमले नाहीखेद खंत ना उरले काहीअदृष्यातील आदेशांचेओझे फक्त वाहणे – कुसुमाग्रज
आवडतो मज अफाट सागर अथांग पाणी निळेनिळ्याजांभळ्या जळात केशर सायंकाळी मिळे फेसफुलांचे सफ़ेद शिंपित वाटेवरती सडेहजार लाटा नाचत येती गात किनार्याकडे मऊ मऊ रेतीत कधी मी खेळ खेळतो कितीदंगल दर्यावर करणार्या वार्याच्या संगती संथ सावळी दिसती केव्हा क्षितिजावर गलबतेदेश दूरचे बघावयाला जावेसे वाटते तुफान केव्हा भांडत येते सागरही गर्जतोत्या वेळी मी चतुरपणाने दूर जरा राहतो…
घनदाट अरण्यांमधुनीबेफाम दौडतो स्वार अवसेच्या राक्षस रात्रसाचला नाभी अंधार स्तब्धात नाडिती टापाखणखणत खडकावरती निद्राला तरूंच्या रांगाभयचकित होऊनि बघती गतिधुंद धावतो स्वारजखमांची नव्हती जण दुरांतील दीपांसाठीनजरेत साठले प्राण मंझिल अखेरी आलेतो स्फटिकचिरांचा वाडा पाठीवर नव्हता स्वारथांबला अकेला घोडा – कुसुमाग्रज
स्वप्ननगरच्या सुंदर माझ्या, राजस राजकुमाराअपार माझ्या काळोखाला दिलास जीवनतारा सुंदर आता झाली धरती, सुंदर नभ हे वरतीवैराणावर उधळीत आला श्रावण सुंदर मोती मनात माझ्या मोरपीसांचा फुलला रंग पिसारारात्र एक मी अथांग होते नव्हता दीप उशाला जागही नव्हती, नीजही नव्हती, नव्हता अर्थ कशालाहारपलेल्या या नौकेला गवसे आज किनारा – कुसुमाग्रज
एकदा ऐकले काहींसें असेंअसीम अनंत विश्वाचे रणत्यात हा पृथ्वीचा इवला कण त्यांतला आशिया भारत त्यांतछोट्याशा शहरीं छोट्या घरांत घेऊन आडोसा कोणी ‘मी’ वसेंक्षुद्रता अहो ही अफाट असें!भिंतीच्या त्रिकोनी जळ्मट जाळीबांधून राहती कीटक कोळी तैशीच सारी ही संसाररीतीआणिक तरीही अहंता किती?परंतु वाटलें खरें का सारें?क्षुद्र या देहांत जाणीव आहेजिच्यात जगाची राणीव राहे! कांचेच्या गोलांत बारीक तातओतीत…
वादळला हा जीवनसागर – अवसेची रातपाण्यावर खळबळा लोळतो रुसलेला वात भांबावुनी आभ्रांच्या गर्दित गुदमरल्या तारासुडाने तडतडा फाडतो उभे शीड वारा पिंजुनिया आयाळ गर्जती लाटा भवतालीप्रचंड भिंगापरी फुटते जळ आदळुनी खाली प्रवासास गल्बते आपुली अशा काळरात्रीवावटळीतिल पिसांप्रमाणे हेलावत जाती परन्तु अन्धारात चकाके बघा बंदरातस्तम्भावरचा प्रकाश हिरवा तेजस्वी शांत किरणांचा उघडून पिसारा देवदूत कोणीकाळोखावर खोदित बसला तेजाची…